نقاشی با خاک ها و شن های رنگی

در اولین سالهای زندگی در جزیره هرمز با استفاده از مواد طبیعی همچون خاک ها و پودر سنگ های رنگی جزیره هرمز نقاشی های زیادی انجام دادم. در آن زمان هدف استفاده از مواد بوم آورد و طبیعی بود.

قبل از رفتن به جزیره ی هرمز با پودر های رنگی نقاشی می کردم. زمانیکه به جزیره ی هرمز رفتیم برای اولین بار در دی ماه سال 1385، کار با خاک های رنگی برای انجام هنر محیطی در جزیره هرمز در کارگاه یم مطرح شد. همیشه در کارها و کارگاه هاینم در جستجوی ماده ای جدیدی بودم که می توانست از محیط و طبیعت تامین شود. از اولین سفر من به هرمز در سال 1385، با استفاده از خاک سرخ بومی آنجا که «گلک» نامیده می شود، چهره ی دانشجویان را در جزایر هرمز و شیخ اندر آبی نقاشی کردم. این خاک سرخ برای ساخت یک نوع خوراکی سنتی بنام سوراغ استفاده می شود که شامل خاک طبیعی، ماهی و نارنج است. معمولاً سوراغ به همراه نان صرف می شود. تجربه نشان داده این خاک رنگی تاثیر منفی برای بدن ندارد. متاًسفانه از این خاک بیش از اندازه بهره برداری می شود و از جزیره خارج می شود. و سال های زیادی این خاک صادر می شده است.

مدت دو سال در طبیعت جزیره ی هرمز و در انزوا زندگی می کردم. ارتباط نزدیکی با موجودات زنده و عناصر طبیعت داشتم. در آن سال ها بیشتر مواد طبیعی همچون خاک های رنگی، صخره ها، سنگ های رنگی و کانی های جزیره ی هرمز را مورد مطالعه قرار دادم و در نقاشی هایم از آنها به عنوان رنگ و بافت استفاده کردم.

یک بار در جزیره، هنرمندان بومی را راهنمایی کردم و سپس با کمک آنها و با استفاده از خاک ها و شن های رنگی نقاشی های محیطی با مقیاس بزرگ انجام دادیم.

در سال های اول توجیه زیست محیطی داشت. اما از مدت ها قبل به این نتیجه رسیدم که ادامه این روند می تواند به محیط زیست آسیب برساند. فرش خاکی به سنتی سالانه تبدیل شده بود و ریختن خاک در شیشه رایج شده بود. فکر و ترویج این طرح ارتباطی با من نداشت. حالا به دلیل ابعاد زیست محیطی من مخالف استفاده خاک های رنگی نایاب برای کارهایی با مقیاس بزرگ هستم.

به دلیل تاثیرات بد زیست محیطی برداشت خاک از محیط، از برداشت خاک های نایاب پرهیز کردم و به جای آن خاک های رنگی سایر نقاط ایران و رنگ های پودری را جایگزین آن کردم.