در میان هنرمندان هرمزگان در رشته های مختلف دیدگاه مختلفی در مورد زندگی و فعالیت احمد نادعلیان وجود دارد. بسیاری از آنها احساس خوبی دارند. همواره با موزه و مرکز هنر پردیس در ارتباط هستند. در مقابل دعوت کنندگان اولیه احمد نادعلیان احساس خوبی ندارند. شرایط و مسائلی پیش آمد که نتیجه آن کدورت بود و پیامدهای خوبی نداشت.  پس از سال ها زندگی تعدادی از آنها همیشه به صورت نیابتی مشکلاتی را ایجاد کردند و هر کجا که امکانش باشد این کار را انجام می دهند.

در سال  1385 من پس از تماس تلفنی سرکار خانم امینی که در آن زمان ریاست انجمن هنرهای تجسمی هرمزگان را به عهده داشتند به هرمزگان دعوت شدم. هدف از این دعوت برگزاری یک جشنواره مجسمه شنی و صخره ای بود که من آن را هنر محیطی نامیدم. در آن زمان احمد کارگران نایب رئیس انجمن بودند. محمد سایبانی هم در جریان امور فعال بود و محمد بانوج بیشتر تدارکات و امور اجرایی این برنامه را به عهده داشتند.

بندر عباس دیماه 1385 : کارگاه مجسمه شنی و صخره ای که به جشنواره هنر محیطی تبدیل شد

بعد از دوسال کار که مدیریت کارگاه ها و برنامه های آموزشی به عهده من بود با دخالت و تدابیر مدیر کل وقت ارشاد و همراهی هنرمندان بیشتری  آنها احساس کردند که بهتر است خودشان کار را پیش ببرند و اجرای سالانه فرش خاکی را شروع کردند. بعد ها خانم امینی کمتر در فضا و امور مشارکت داشت. البته من هم مسیر خودم را در پیش گرفتم.

 

آنطور که من فهمیدم هنرمندان هرمزگان به این نتیجه رسیدند که در کنار نادعلیان کار کردن موجب می شود که آنها دیده نشوند. در اصل از او دعوت کرده  بودند که دیده شوند. آیا ممکن است که دیگران دیده شوند و ما هم دیده شویم؟ اگر ما دیگری را معرفی کنیم، آیا خود ما دیده می شویم؟ آنچه که به مشکلات دامن زد تحریف کردن مفهوم و مالکیت مادی و معنوی اثر هنری “پرواز 655” بود که پیامد خیلی بدی داشت.

تحریف کردن مفهوم و مالکیت مادی و معنوی اثر هنری “پرواز 655”

در اسفند ماه سال 1387 چندین بار روایت های عجیبی از دوستانم در تهران می شنیدم. تا اینکه یک “سی دی” به دستم رسید و متوجه شدم گروه هنر نو هرمز با عنوان انجمن هنرهای تجسمی هرمزگان بدون اطلاع رئیس انجمن، مفهوم اثر هنری “پرواز 655” و مالکیت مادی و معنوی آن را مخدوش کرده بودند.  باور آن برایم سخت بود که تعدادی از هنرمندان بندر عباس برای چشمداشت مادی بدون اطلاع من و همه همراهانم از اداره حفظ ارزش های دفاع مقدس درخواست کمک مالی کرده بودند. آنها مفهوم اثر را متناسب با علاقه یک ارگان نوشته بودند. در حالیکه این اثر با اهداف فرهنگی و صلح آمیز و با هزینه خود هنرمندان شکل گرفته بود.

تحریف کردن مفهوم و مالکیت مادی و معنوی اثر هنری “پرواز 655”

شواهد نشان می هد که در آن زمان آقایان کارگران، سایبانی و بانوج ترجیج می دادند که من در استان هرمزگان حضور نداشته باشم و به عبارتی  پشیمان بودند که چرا پای من را به جزیره هرمز باز کرده اند. من فکر می کنم دلیل آن است که وقتی به آنها نشان داده شد که آنها چگونه می توانند از خاک های رنگی جزیره هرمز برای آفرینش آثار هنری استفاده نمایند، آنها به این نتیجه رسیدند که آن را از آن خود سازند. برای این هدف گاهی داستان های دروغین سر هم کردند و وانمود کردند که حضور شما ضرورت نداشته است و خودشان همه افکار را در سر داشته اند. در اینصورت سئوال این است که اساسا چرا شما را دعوت کرده اند؟ در ضمن یک استاد بازیچه نیست بی مزد و مواجب بیاید یاد بدهد و هر وقت یادگیرنده ضرورتی ندید او در آنجا حضور داشته باشد محیط را ترک نماید.   و مهم تر از آن نمی دانستند آن را چگونه پیش ببرند. آنها فکر می کردند شگقتی خاک به تنهایی کافی است که هنری شگفت انگیز تولید نمایند. همین روند در خود جزیره بوجود آمد و به بندری ها تفهیم کردند که ما خودمان از اول بلد بودیم و نیازی به حضور شما نیست.

هنرمندان تحصیل کرده استان هرمزگان چه بومی باشند و چه مهاجر همواره تعامل و ارتباط خوبی با من داشته اند و دارند. دلیل آن این است که آنها در دوره تحصیل که معمولا در شهر دیگری زندگی کرده اند یاد گرفته اند که مباحث فرهنگی را از بیرون ببینند و می دانند یک مدرس تحصیل کرده در شهر خود هم می تواند ثروت و یا شهرت بدست آورد. معمولا در جزیره هرمز و یا در تهران با هم دیدار داریم. بسیاری از هنرمندان مستقل استان هم اینگونه هستند. 

 

زمانیکه در سال 1388 پس از خرید خانه در خبرگزاری ایسنا اعلام کردم که جزیره هرمز پایتخت زمستانی هنرمندان محیطی جهان می شود واکنش خوبی ندیدم.

برپایی نمایشگاه هنر محیطی در «ماه‌مهر» نادعلیان خبر داد: «هرمز» پایتخت زمستانی هنرمندان محیطی جهان می‌شود

احمد نادعلیان در آستانه‌ی برپایی نمایشگاه آثارش در موسسه «ماه‌مهر»، از راه‌اندازی «سرای هنرمندان خلیج‌فارس» در جزیره هرمز خبر داد.

به گزارش خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) ، خاک نقاشی‌ها‌یی که «احمد نادعلیان» در سه سال اخیر با استفاده از خاک‌های رنگی انجام داده است، از روز 23 اردیبهشت 1388 در کنار دیگر کارهای این هنرمند در نگارخانه «ماه‌مهر» به نمایش در می‌آید.

بیش‌تر این خاک‌های رنگی از جزیره «هرمز» جمع‌آوری شده‌اند. علاوه بر این نادعلیان در طی سفرهایش به گوشه و کنار دنیا خاک‌های رنگی را جمع‌آوری و در فرایندی آنها را به رنگ تبدیل کرده است.

تعدادی از نقاشی‌های او بر روی بوم انجام شده‌اند و او ضمن جمع‌آوری استخوان ماهی‌ها و حیوانات، تکه‌های چوب و فایبر گلاس‌های باقیمانده از کشتی‌ها و قایق‌ها را که از جزیره هرمز به دست آمده‌اند، نقاشی کرده است.

در حاشیه این نمایشگاه همچنین تصاویر مربوط به اثر «پرواز 655» که با خاک هرمز شکل گرفته بوده به نمایش در خواهد آمد.

به گزارش ایسنا، این هنرمند محیطی همچنین انواع مهرهایش را که اغلب به صورت استوانه‌ای هستند، در این نمایشگاه به نمایش می‌گذارد. یکی از مهرهایش که در سال 1385 در جزیره هرمز بر روی ماسه چاپ شده بود در تقویم دیواری هنر محیطی سال جاری (2009) در آمریکا منتشر شده است.

چرخ‌های دوچرخه صلح و مستندات چاپ مهرها در گوشه و کنار کویر ایران و دیگر نقاط جهان نیز در این نمایشگاه ارائه خواهند شد.

نادعلیان همچنین با اشاره به‌راه‌اندازی سرای هنرمندان در خلیج‌فارس عنوان کرد: جزیره «هرمز» برای هنرمندان محیطی قابلیت‌های بسیار ویژه‌ای دارد و می‌تواند پایتخت زمستانی هنرمندان محیطی جهان باشد.

او معتقد است: برای دسترسی به این هدف همانند مرکز پردیس که در کنار کوه دماوند در تابستان‌ها فعال است، در جزیره «هرمز» نیز ساختمانی را شخصا خریداری کردم و از پائیز آینده هنرمندان محیطی ایران و جهان را در این مرکز اسکان خواهم داد.

نادعلیان تاکنون 24 نمایشگاه انفرادی برپا کرده و در بیش از 120 نمایشگاه جمعی در ایران، فرانسه، آلمان، ایتالیا، اسپانیا، امریکا، انگلستان، ژاپن، لبنان، امارات ، ازبکستان، ارمنستان، آذربایجان و … شرکت کرده است و آثار او در بیش از 40 کشور دنیا پراکنده هستند.

به گزارش ایسنا، نمایشگاه نادعلیان تا روز چهارم خرداد در نگارخانه «ماه‌مهر» ادامه خواهد داشت و همه روزه عصرها این هنرمند در مکان نگارخانه واقع در خیابان افریقا ، کوچه نیلوفر، پلاک 7 با خاک‌های رنگی نقاشی خواهد کرد.

انتهای پیام

«هرمز» پایتخت زمستانی هنرمندان محیطی جهان می‌شود

در واکنش به خبر ایسنا مرتضی نیک نهاد نوشته بود “اعلام حاکمیت نادعلیان بر جزیره هرمز” به گونه ای واکنش نشان داد که گویی آلفونسو د آلبوکرک پرتقالی دوباره به جزیره برگشته است. 

نکته ای که نمی شود انکار کرد این است فضای فرهنگی بندرعباس در گذشته بیشتر با لابی های قبیله ای هدایت می شد. بعضی از افراد در گذشته بدون شناخت جبهه گیری می کردند.

 

 ابوذر نوروزی نژاد همیشه منتقد جمعی از افرادی بود که به من حمله می کردند.  اما در یکی از صفحات مرتضی نیک نهاد نوشته ای با اسم وبلاگ ابوذر نوروزی نژاد درج شده بود:  “برای فتح ایران توسط اسکندر چوپانی وجود داشت که راه میانبر را به یونانی نشان داد. “راه میان بر هرمز را دوستان به یونانی ها آموختند!”

 

در جایی دیگر مرتضی نیک نهاد نوشته بود “حمایت از هم را تمرین کنیم. لااقل در مقابل نیت های شوم ! ” در ذیل نوشته او سعید آرمات نارضایتی خود را از حضور من در جزیره هرمز اعلام کرد و دکتر نادعلیان را بی بته ، پیله ور … معرفی کرد.

برای من خیلی سخت است که فردی شاعر هرمزگان باشد و آشکارا دروغ بگوید. آنچه که این شاعر دروغگو نوشته است اصلا با واقعیت تطبیق ندارد. گزارش آن در سایت قدیم من هست. چرا می گویم ایشان دروغگو هستند؟ چون خودشان را شاهد ماجرا معرفی می کنند. و آنچه ایشان نوشته است اصلا فرسنگ ها با واقعیت فاصله دارد. دو دختر هرمزی آنجا بودند که همکار من بودند.

زخم ها: پس رویداد آثار مشترک احمد نادعلیان و زنان جزیره هرمز

زخم ها: آثار مشترک احمد نادعلیان و زنان جزیره هرمز

در زمان مناسب می نویسم که چقدر در سال هایی که گذشت قبیله گرایی و تنگ نظری بعضی از اهالی فرهنگ این دیار موجب شد که شرایط را برای من سخت کنند. با ارزش ترین مطالب من ثبت این فرایند است. زمانی که به قشم سلخ و لافت رفتم در تعقیب من بودند و تا آخر ایستادم.

دلیل نوشتن این یادداشت این است که تنها خبرنگار هرمز پس از این رویداد خبرهای دروغ بسیاری را اعلام نمود.  این آقا به همه گفته است که آقای نادعلیان خود زنی کرده است. در جزیره از افراد مختلفی شنیدم که چنین حرفی را زده است و این موضوع در صفحه طراحان فرش خاکی نیز منعکس شده است.

البته انتقاد شدید من از مصرف بی رویه خاک های رنگی به مزاج طراحان فرش خوش نیامده است و آنها اجازه دادند دختر جوانی این موضوع دروغ را منعکس و نیز من را نصیحت کرده است.

 

به ایشان نوشتم : خانم زارع سلام. در خصوص مطالب کذبی که در این صفحه منتشر می کنید مجریان فرش را مسئول می دانم. شدیدا انتقاد کردم ولی دروغ ننوشتم . اگر شما نمی دانید آنها حتما می دانند. و در خصوص مطلب دوم بیشتر بررسی کنید. اطلاعات شما غلط است. مسئولین شهر از من عذر خواهی کردند و بسیاری از مردم هرمز در خصوص اتفاقی که روی داد ابراز کردند از اینکه یک هرمزی چنین حرمت شکنی کرده است شرمنده هستند. با توجه به اینکه افراد خطاکار که چند مرد هستند چنین اطلاعات غلطی را در اختیار شما قرار داده اند تمامی جزئیات را در سایتم خواهم نوشت. خودزنی در کار نبوده . اتفاقی بوده است که متاسفانه در جلو چشم عالی ترین مقام شهر بخشدار و رئیس انجمن هنرهای تجسمی شهر هرمز روی داده است. کمی بیشتر جستجو کنید. من از دستفروشی شرم ندارم و اگر کسی را می شناسید که من منع کردم به من معرفی کنید. خودتان به هرمز بیائید. پیرزنی در کار نیست. اسم کسی که نان می پزد معصومه است. خودش و دخترش فاطیما پیش من نقاشی یاد گرفته اند و کار می کنند. … صبر کنید شاید شما سن دختر من را داشته باشید.

اما هنوز نمی دانم که چرا یک دختر جوان باید به خودش اجازه بدهد من را با اطلاعات دروغی که به او داده اند نصیحت کند؟

کسی که به من سیلی می زند باید بداند که سن من دو برابر آنهاست، مدرس دانشگاه هستم و من مزاحمتی برای کسی ایجاد نکردم که این رفتار صورت بگیرد.

البته در شبکه های  مجازی و اجتماعی بندر عباس بعضی از افراد نا آگاه  به من حمله می کردند و با جملات نژادپرستانه من را غریبه خطاب می کنند! آنها نگران هستند که چرا من در هرمز ساکن هستم. بعضی از آنها استاد نیز خطاب می شوند. آنها سالی چند بار برای سیزده بدر به هرمز می آیند. آنها نه کنیز می شناسند و نه معصومه و نه …

احمد رنجبری در حین پرخاشگری نیز به من می گفت که من هرمزی هستم و تو نیستی. پس تو حق فروش در اینجا را نداری!   من پس از سال ها زندگی که در هرمز که خانه دارم و زبان مردم را می فهمم هنوز غریبه هستم. البته این دیدگاه عمومی نیست. بعضی از افراد به دلیل نداشتن آگاهی کافی چنین موضوعی را به زبان می آورند و بسیاری از مسئولین و مردم بابت این رفتار عذرخواهی کردند.

نباید از نظر دور داشت که من یک بیمار با نارسائی قلبی هستم و چنین رفتاری نباید با من صورت می گرفت. این حکایت طولانی است در نوشته های بعدی در خصوص چاقو کش های مجازی بیشتر می نویسم. جهانگیر سایانی در یک دوره برای افراد کمپ فرش سنگ تمام گذاشت. بعد ها به نظر می رسید سفره کمپ جلوی همه پهن نشد. در چند سال گذشته افرادی که در کافه رونگ، خانه جری پولاک سنگر گرفته بودند و یا افرادی که در اقامتگاه ماجرا کار می کردند بدون اجازه از احسان رسولف انواع مزاحمت را ایجاد کردند. اگرچه رفتار آقای نیک نهاد در سال های اخیر بسیار منطقی بوده است. اما آنچه که گذشته بود یک واقعیت بوده است. رفتارها همیشه یکسان نبوده است. زمانی که هنر کوچرو در جزیره قشم برگزار شد احمد کارگران در یک اقدام عجیب با من تماس داشتند و بابت برگزاری این رویداد تشکر کردند.

حالا آقای نیک نهاد چه فکر می کنند؟  آیا سرمایه گذاری فرهنگی و اقتصادی پایتخت نشین ها (احسان رسولف) در جزیره سودمند خواهد بود؟ برای چه کسی؟ آیا حضور ما در جزیره هرمز اعلام حاکمیت است؟ سود و زیان آن چیست؟ 

حسن دریاپیما همیشه به من می گفت بندری ها بدون سرحدی نمی توانند کاری بکنند!  این نوشتار برای همه ما سودمند است. برای من که هنوز هم دعوت می شوم ولی به سادگی نمی روم. برای بندری ها که یاد بگیرند هر سرحدی را به جزیره نبرند، و برای هر سرحدی که آنجا سرمایه گذاری فکری و اقتصادی می کند؟ او باید بداند اگر کسی از قطار جا بماند ساز مخالفت را شروع می کند!!! و برای هر کس اگر بخواهد در هرجای ایران در جوامع محلی کار کند. اینگونه نیست؟

با گذشت زمان نگاه ها تغییر کرد.