بازتاب بین المللی هنر ماسه چاپ احمد نادعلیان اجرا شده در سال های 1385 و 1386- جزیره هرمز

وی را اغلب می توان نزدیک رودخانه هزار در روستای پلور، تقریبا 65 کیلومتری شمال تهران دید که با یک کلاه حصیری لبه پهن، در حال کندن نقوش ماهی، دست و پای انسانی، الهه های رودخانه و حیوانات، بر سنگ هایی است که در آب قرار دارند. از سال های 2001-2000، نادعلیان  مجموعه کار “رودخانه هزار” را شروع کرد که تعداد بیشماری از حیوانات، ماهی و علائم انسانی در بستر رودخانه پدید آمدند. از این این مجموعه میتوان استباط کرد که تمثیلی مربوط به گذشته هستند و ممکن است قرنها قبل انجام شده باشند، اما در حقیقت در دوره پسا مدرن حجاری شده اند.
نادعلیان در کنار دریافت مدرکی از دانشگاه تهران در دهه 80، به دانشگاه مرکزی انگلستان رفت که دکترا اخذ کند.
او مهارت خوبی در بکار گیری زبان کامپیوتری دارد و معتقد است که موثرترین و کارآمدترین راه انتقال پیام اثرش به عنوان هنرمند از طریق نمایش دیجیتالی، اینترنت و وب سایت های متعدداش – www.riverart.net  www.nadalian.com – می باشد است.
هنرمند فرانسوی ایو کلاین احساس می کرد که هنر جائی میان دنیای باستان و آینده است. بیان مشابهی را می توان در مورد نادعلیان بکار برد با لحاظ این نکته که، شکلهای وی به سان تصویر  فرهنگ پیشا زبان هستند، و در واقع، نشانه های حقیقی هستند که چیزی در باره زمانه حاضر ما را دوباره بازگو می کنند.
عنوان یکی از کارهای او «رودخانه هنوز ماهی دارد» است به این معناست که بر خلاف اعصار دیرینه سنگی، خطر آلودگی، رودخانه های جهان  را به گونه ای تغییر می دهد و به صورتی که  تهدیدی برای تمامی گونه های موجود زنده در زمین بشمار میروند.
می توان عنوان کرد که کارگاه حقیقی نادعلیان تمامی رودخانه های جهان هستند. او به طور خستگی ناپذیری از یک مکان به جایگاه دیگری سفر می کند و اثرات انسانی را بر صخره های بستر رودخانه ها، اقیانوس ها و برکه ها، حجاری می کند. نادعلیان در آسیا، آفریقا، استرالیا، اروپا، بریتانیای کبیر، روسیه، اسکاندیناوی، ازبکستان و رودخانه های جنگل های آمریکای جنوبی بوده است.
به یاد دارم در ماه آگوست 2003 در ونیز، وی سپیده مان از خواب بیدار می شد، کوله پشتی خودش را که پر از ابزارهای حجاری بود بر می داشت و کلاه حصیری همیشگی اش را به سر می گذاشت و به شاه نشین مخفی اش، در انتهای جزیره لیدو می رفت. او صبح زود از هتل بیرون می رفت زیرا در این موقع سطح جزر آب پایین است و امکان حجاری روی سنگ های بود  که امواج با بالا آمدن آب آنها را میپوشانید. نادعلیان علاوه بر کنده نگاری صخره ها- حجاریهای بسیاری بر سنگهای کوچک تخت انجام داده و در مکانهای بیابانی پنهان کرده است.  نادعلیان همچنین ماهی هایی بر روی استوانه های سنگی حک کرده و سپس با استفاده از یک میله دراز قره قره وار روی سطح شنی خیس قلتانیده است. نتیجه آن، ماهی های بیشماری بوده که ساحل دریا را زینت دادند. در نهایت، البته؛ بالا آمدن آب این ها را نیز محو مینماید.
بدنبال دعوتی به ایالات متحده در بهار 2007، نادعلیان بیشتر اوقات هفته اش را در نیویورک، بجای دیدن نگارخانه ها و موزه ها مشغول حجاری سنگ های پارک مرکزی بود. بخشی از مفهوم، به گونه ای بوده که نقش هایش خیلی آشکار نباشند.
آثار او با صدای بلند فریاد نمی زنند. بالعکس ماهی ها و نشانه های حیوانی او تقریبا پنهان اند و اغلب مشکل می توان پیدایشان کرد.
نکته کلی آثار، روی آوردن به نشانه هایی از میراث ایرانی خودش، و به گونه ای کنده نگاری شوند که ما امروزه آن محیط طبیعی مینامیم.
این هنرمند امید دارد که مردم آنها را کشف خواهند کرد و در این فرآیند، به دلالت های مفاهیم فرهنگی و محیطی این آثار پی خواهند برد.
اثر نادعلیان، حداقل در ترکیب واژگان غربی به نوعی ترکیبی از  هنر خاک و فرآیند است.  با اینوجود او همچنین بواسطه ارجاء ما به حوزه ای که زبان وجود نداشتن فقط نشانه ها بودند، در بستر پست مدرنیسم قرار میگیرد. در حوزه زمانی که ابنیه شهری و هنر عمومی در میادین شهری وجود نداشت.
تنها زمینی وجود داشت  که ما نیز روی آن قدم می گذاریم و رضایت خاطری از آن چه که هر روز می بایست انجام می گرفت.

See also: Sculpture Magazine (Vol. 27, No. 2) March 2008

هنر در منظر: نشانه گذاری بر سنگ و ماسه، نوشته رابرت سی مورگان

با احترام عمیق برای محیط، هنرمند ایرانی احمد نادعلیان، هزاران سنگ را با تصاویر ماهی ها، خرچنگ ها، چهره ها، دست ها و پاها را کنده نگاری کرده و سپس در  گوشه و کنار جهان یا زمین دفن کرده و یا به داخل آب پرتاب کرده است. هزاران سنگ، کوچک و بزرگ.

نادعلیان همچنین مهرهای استوانه ای را کنده نکاری کرده و سپس آنها را برای نیتش در یک گستره جهانی به منظور ایجاد آکاهی مسائل محیطی استفاده کرده است. در دوره ها باستانی مهرهای استوانه ای سنگی، شیشه ای و یا سفالی بودند و بر آنها داستانی نقش زده میشد و به منظور نقش زدن صحنه ای بر گل به کار میرفتند.
مهرهای استوانهای نادعلیان تصاویر ساده زندگی در اقیانوس ها و رودخانه را به نمایش میگذارند.
هنرمند این مهرها را بر روی ماسه های سواحل اقیانوس ها می قلتاند، اغلب  مهرش را در محل رها میکند، نقش هایش را آب میشوید. او مهرش را به ماهی گیری تقدیم میکند که ممکن است آن را پیدا کند.

Susan Lomuto  سوزان لوموتو

کار مشترک اخیر احمد نادعلیان با دانشجویان و دوستانش در جشنواره هنر محیطی خلیج فارس ممکن است که دنیا را نجات دهد. من معتقدم هر کس که چین آثار  و محیط امید بخش آن را تجربه کرده ممکن است که باور داشت باشد که آنها را حل هایی هستند برای همه بیماریهای محیطی و کشمکش هایی که در این دنیا با آن مواجه هستیم . 

نیرویی که در دستها و چهره های نقاشی شده دانشجویانش تماما نگاه جدیدی که کسی ممکن است آینده خلیج فارس و رابطه ای که ما با آن داریم را نشان میدهد. دانشجویان همان دانشجویانی هستند که همه جا دیده میشوند و هنر واسطه ای است که از تمامی مرزها و حریم ها عبور میکند.

هنر محیطی میتواند به همان اندازه نگاهبان سنت ها باشد همچنین واجد مسائلی از جمله آینده حفاظت کردن و بی عدالتی های زیست محیط است.

مهرهای استوانه ای حجاری شده احمد نادعلیان  یکی از بنیان های غنی هنر آفرینی ایرانی را احیاء می نماید. ما زمانیکه تصاویر خلق شده بر روی مهر های استوانه ای بر روی ماسه های سواحل دریا و  اقیانوس ها غلتانیده می شوند دوباره سرزنده می شویم و این چیزی است که ما سهیم می شویم. ممکن است ما  مسیر این این جان بحشی باستانی و ماهی های نمادین را که ببینیم دنبال نمائیم و ببینیم که ما را به کجا رهنمون می نمایند. تعامل با چنین مواد طبیعی بومی  به گونه ای دوباره   “قدرت (خلاقانه) بسیار عالی”  را تعریف می کند و ادراک ما از بهشتی جهانی را قدرت می بخشد.

ابیگل داوون
Abigail Doan  Artist, USA