زخم ها: آثار مشترک احمد نادعلیان و زنان جزیره هرمز

زخم ها عنوان آثار مشترک احمد نادعلیان و زنان جزیره هرمز است که پس از یک رویداد تلخ شکل گرفتند.  در سال های اولی که در جزیره هرمز فعالیت اجتماعی داشتم دختران و زنان بسیاری به شغل و کار نیاز داشتند. ابتدا دریک مدرسه، یعد در کارگاه های خانگی و نهایتا در موزه به صورت رایگان آموزش می دیدند که با خاک و شن های رنگی نقاشی کنند. در آن زمان کارگاه های خانگی بسیاری برای انجام این نوع نقاشی ها راه اندازی شدند.  مشکل اصلی ما پس از آموزش، بازاریابی آثار زنان و دختران بود. در سال های اول زندگی من در هرمز بازاری برای فروش کار زنان وجود نداشت. در آن زمان دختران و زنان خجالت می کشدند که در محیط عمومی کارهایشان را برای فروش ارائه دهند. رسم نبود. اما حالا در محیط های تاریخی و طبیعی بازار فروش دارند.

برای راه اندازی و نهادینه شدن بازار فروش آثار زنان من بهای سختی پرداخت کردم.  شخصاً برای فروش آثارشان در اسکله شهر بساط پهن کردم. 

در روز دوم فروش آثار که بیست و چهارم بهمن ماه بود در اسکله هرمز بیش از سی اثر نقاشی که با خاک های رنگی هرمز انجام شده بودند ارائه شدند. در این روز دو نفر از دختر ها من را همراهی کردند. به دلیل همراهی دختران با چند تا آدم متعصب مواجه شدیم که از روی حسادت یا نادانی کارها را شکستند.  آثار شکسته شده متعلق به : فاطمه سلامتی، صدیقه حسینی، زهرا ناصرنیا، زینب ناصرنیا، زهرا سلامتی، مریم گدری؛ فاطمه واحدی؛ معصومه حاتمی؛ حرمت چشک، سمیه علیائی، سمیرا علیائی، سبحان رستمی، فاطمه ذاکری، کنیز رنجبری، زینب جاشونیا، ام الابنین زرنگاری، فاطمه ناصرنیا، زهرا اوج هرمزی، فاطمه ذاکری، کنیز اسلامی، سمانه چشک، جمیده پورشمالی و کنیز عباس پناه بود.

زمانیکه دختران هرمزی من را همراهی کردند، چند مرد متعصب مزاحمت ایجاد کردند و آثار هنری اجرا شده توسط زنان که پشت شیشه اجرا شده بود را شکستند.  پس از عکاسی آثار شکسته تمامی شیشه های شکسته را جمع آوری کردم.   

زمانیکه برای اعتراض به دفتر بخشداری رفتم یکی از اقرادی که در اسکله مزاحمت ایجاد کرده بود به آنها آمده بود و در حضور بخشدار صورت من را با سیلی سرخ کرد.

روز بعد دوباره به همراه دختران دوباره در اسکله حضور پیدا کردیم و به کار خودمان ادامه دادیم.

همانند جورچین چند روزی طول کشید که این قطعات شکسته را با هم جفت و جورکنم. در روزهای بعد کارهای شکسته را در موزه به دو برابر قیمت به فروش رساندم. این آثار شکسته، تبدیل به تمثیلی شدند که رنج ها و زخم های زنان را روایت می کنند.

چند روز بعد احساسم را بر چهره ام نقاشی کردم

 

Views: 21